mijn eerste gedicht
ik ben opgesloten
ergens in mijn hoofd
dat tergend langzaam mij
van het leven beroofd
mijn emmer loopt over
maar niet van razernij
onzekerheid is een zekerheid
die staat aan mijn zij
ik kan het niet loslaten
ik zou ook niet weten hoe
en het iemand vertellen
is voor mij een taboe
ik voel me verlaten
met mijn vrienden om mij heen
toch voel ik eenzaamheid
ik blijf moeizaam op de been
zo blijf ik onzeker
zo blijf ik alleen
zo zijn er meedere
zo is er geen één
ik zoek zekerheid
maar dat is er bijna niet
alleen dan in gedachten
gedachten verlaten mij niet
ergens in mijn hoofd
dat tergend langzaam mij
van het leven beroofd
mijn emmer loopt over
maar niet van razernij
onzekerheid is een zekerheid
die staat aan mijn zij
ik kan het niet loslaten
ik zou ook niet weten hoe
en het iemand vertellen
is voor mij een taboe
ik voel me verlaten
met mijn vrienden om mij heen
toch voel ik eenzaamheid
ik blijf moeizaam op de been
zo blijf ik onzeker
zo blijf ik alleen
zo zijn er meedere
zo is er geen één
ik zoek zekerheid
maar dat is er bijna niet
alleen dan in gedachten
gedachten verlaten mij niet
Reacties op dit gedicht
| bart82: | Zondag, november 25, 2007 15:00 |
| Hey dude, mooi neergezet! Ik zeg: ''wij gaan binnenkort een duogedicht in elkaar flansen" :) Spreek je morgen weer Kusje :p |
|
| Cinderellaa: | Dinsdag, november 13, 2007 16:16 |
| Niet piekeren, mooi geschreven! Ga zo door. xxx |
|
| sensi: | Donderdag, november 08, 2007 09:56 |
| Je onzekerheid maakt je misschien bang om te leven. Probeer een beetje minder te piekeren! ;) Goed geschreven! Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: phyton | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2007 | ||
| Thema's: | ||