Mijn opa was gekomen en was opeens weer weg
Het gas heb ik geroken maar ik kreeg geen uitleg
Datgene die mij het dierbaarste op aarde was
Staken ze zonder mijn geweten onder het gras

Onze voorspeller van het stilaan verkwijnd geloof
Had als laatste keuze nog slechts die enige kloof
Omdat het woordje hoop niet meer stond op zijn kompas
Zodat de wereld hem niet meer draaide om zijn as

Een lege kamer vol geschreven in overleg
Met de reden van deze zo vervroegde opzeg
Dragend het beeld van een onderwijzer in zijn klas
Die eindigde als de miskende held van zijn ras

Zo hield men mij tijdens bange lange jaren doof
Terwijl ik zelf ook tussen die liefde en haat schoof
Met al de gevolgen van ten pas of ten onpas
Waarbij een mens soms uit nood te diep kijkt in het glas