Bange wolven in mij
Ik heb begrepen wat je zei
ik heb mijn nachten lang gevreten
wat je zei ik heb mijn hart aan stukken
gereten ik dacht dat ik nooit meer zou stoppen
huilen, huilen, bange wolven in mij vanbinnen
hun spoor van bloed in de sneeuw
Ik heb uitgezweet wat je zei
met waanzin loop ik nog steeds
mijn lichaam achterna in lege straten
niets wat ik ken komt mij tegen
bevreemding en zwarte deuren en steken
ik wist nog niet dat het zo eng
bij mij zo diep vanbinnen.
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Woensdag, februari 20, 2008 07:48 |
| (stil) | |
| appelboom: | Vrijdag, december 07, 2007 12:56 |
| Aangrijpend mooi... wolven scheuren steeds verder tot achter de binnenste deuren... Liefs en een fijne dag, Vicky |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, december 07, 2007 01:41 |
| sterkte liefs Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 07 december 2007 | ||
| Thema's: | ||