Alles ging goed,ik probeerde alles te geven wat ik had,
om jou bij mij te houden.
Ik was 14 en naïef...
Toen je hoorde dat ik zwanger was,negeerde je mij.
Deed je alsof je mij niet meer kende.
Ik was bang,hoe moest ik nu een kind opvoeden als ik zelf nog een kind ben?
Ik schaamde mij tegenover de baby,het is niet zijn/haar schuld!
Maar op een dag,had ik geen gevoel meer,alles was verdwenen!
Mijn baby was gestorven!
Toen ik het niet meer zag zitten,hielp je mij niet,zelfs niet meer als vriend!
Je hebt mij laten vallen!
Ik kom je af en toe nog tegen op straat;je ogen en gezicht maken mij duidelijk
dat je mij jou speelgoed vond!
Jou woorden raken mij als je dingen over straat roept!
Ik probeer hard te zijn,maar als ik alleen ben,stort ik in…
Ondanks alles blijf ik van jou houden!...
Hopelijk zie ik het op een dag anders in!