snijden
Verborgen gaten vullen de verlaten weg
Bevroren tranen vormen een stromende rivier
Lege ogen met een stoffige glans dwingen haar
Verder te gaan als ze kan, helemaal tot hier
Ze weet niet hoe ze er mee om moet gaan.
Geslagen door vele handen en woorden
die met krabben haar huid opensnijden en
Haar met geweld de mond smoorden.
Bang voor de stemmen in het hoofd
Het gevaar dat met elke stap groter wordt
Om te vallen, te falen, te eindigen,
Ze staat schaakmat op ’t schaakbord.
Bang voor de rivieren en gaten op de wereld
Ze weet niet meer hoe ze moet dromen
De moed opgegeven om op te staan
Geen hoop meer om van de pijn af te komen.
Verdronken in haar zwarte gedachtes
Gevallen in schreeuwende gaten
Scheurt de verpakking open en staart
Naar de mesjes die diepe sneden kunnen achterlaten
Nog een laatste keer kijkt ze om zich heen
Fluistert waarvel aan het bevroren water
Van de rivieren en de happen uit haar hart
Pakt het mes maar stelt het nog even uit tot later.
Met een schep begint ze verwoed te graven
Maar ze vind geen redenen hier te blijven
Het mes snijdt door haar huid, bloed stroomt
en blijft angstvallig op het water drijven.
Ze is gezonken, diep gezonken in zichzelf
De pijn van het snijden overheerst niet meer de pijn
Die ze van billen hoort krijsen. Het is voorbij,
ze kan het niet meer opbrengen langer in dit leven te zijn.
Bevroren tranen vormen een stromende rivier
Lege ogen met een stoffige glans dwingen haar
Verder te gaan als ze kan, helemaal tot hier
Ze weet niet hoe ze er mee om moet gaan.
Geslagen door vele handen en woorden
die met krabben haar huid opensnijden en
Haar met geweld de mond smoorden.
Bang voor de stemmen in het hoofd
Het gevaar dat met elke stap groter wordt
Om te vallen, te falen, te eindigen,
Ze staat schaakmat op ’t schaakbord.
Bang voor de rivieren en gaten op de wereld
Ze weet niet meer hoe ze moet dromen
De moed opgegeven om op te staan
Geen hoop meer om van de pijn af te komen.
Verdronken in haar zwarte gedachtes
Gevallen in schreeuwende gaten
Scheurt de verpakking open en staart
Naar de mesjes die diepe sneden kunnen achterlaten
Nog een laatste keer kijkt ze om zich heen
Fluistert waarvel aan het bevroren water
Van de rivieren en de happen uit haar hart
Pakt het mes maar stelt het nog even uit tot later.
Met een schep begint ze verwoed te graven
Maar ze vind geen redenen hier te blijven
Het mes snijdt door haar huid, bloed stroomt
en blijft angstvallig op het water drijven.
Ze is gezonken, diep gezonken in zichzelf
De pijn van het snijden overheerst niet meer de pijn
Die ze van billen hoort krijsen. Het is voorbij,
ze kan het niet meer opbrengen langer in dit leven te zijn.
Reacties op dit gedicht
| dangerous mind: | Vrijdag, december 14, 2007 20:09 |
| er is maar een woord voor ... mooi! sterkte x |
|
| [F]lower..: | Woensdag, december 12, 2007 19:40 |
| Ben er stil van.. Sterkte! Vind toch de kracht verder te gaan, het is het waard! Xx my |
|
| Br0kEn: | Woensdag, december 12, 2007 17:13 |
| prachtig geschreven!!!! sterkte |
|
| sadje: | Dinsdag, december 11, 2007 20:29 |
| zo mooi verwoord maar toch zo pijnlijk.. ben er echt stil van geworden. heel veel sterkte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pluk je dag | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 december 2007 | ||
| Thema's: | ||