Letters vervagen..
op het lijkwitte papier..
de inkt vervaagt alles..
en alles wordt steeds meer..
onleesbaar door de tranen..
Mijn hand schrijft..
maar trilt bij elk woord..
mijn ogen sluiten..
en ik knijp ze dicht..
om mijn laatste tranen..
te laten gaan.
Ik wil wegrennen..
want ik kan niet tegen..
het gebroken gevoel..
wil het niet meer meemaken..
alsjeblieft stop die gedachtes..
en stop die angst..
De weg is mistig..
en ik zie geen uitweg meer..
ik zit vast tussen het verleden..
en de gebroken toekomst..
zonder jou aan mijn zij.
ik wil het niet meer..
alsjeblieft..
Laat me dit niet weer meemaken..
het verwerken..
ik kan er niet weer tegenaan..
zovaak met mijn voeten op de..
afbrokkelende afgrond gestaan..
niet weer, niet weer, niet weer.
Genoeg gevochten..
tegen mezelf..
mijn adem stokt..
en ik wil niet meer..
ik ben er moe van..
dit keer was ik er weer..
ingetuimeld..
in dat zwarte gat, wat ze liefde noemen.
Liefde wat ik dacht gevonden..
te hebben, dit keer.
maar ik had het mis..
alweer sta ik er alleen voor..
met de keiharde tegenstrijdige gevoelens..
met het verwerken van jou..
waar ik zo gehecht aan was..
waar ik zo verliefd op ben.
Nee, ik wil niets meer met liefde
te maken gaan hebben.
ik wil niks meer.