Ik is wie
Ik hap naar adem
Mijn lichaam te klein,
Mijn hart aan stukken
Ik probeer te schreeuwen
Mijn kreten zijn stil,
Mijn pijn niet te vatten
Ik stort ineen
Mijn knieën op de vloer,
Mijn leven voor me uitgespreid
Ik kan niet huilen
Ik kan niet krijsen
Mijn hele lichaam spat uiteen
Deze pijn kan ik niet houden
De messen en ik,
We worden één
Wat heb ik gedaan,
wat ben ik geworden?
Reacties op dit gedicht
| ninodepino: | Woensdag, december 26, 2007 17:51 |
| die is rauw op men dak:S kssst! ;) |
|
| *_KOALIE_*: | Woensdag, december 26, 2007 17:49 |
| Ach , life sucks . Mooi verwoord . |
|
| Nummer 127: | Vrijdag, december 21, 2007 19:15 |
| dat antwoord wijst zichzelf wel uit zoek niet teveel naar wie jij bent tracht te weten te komen wie de mensen rondom jou zijn dat zou ik doen Nummer 127 |
|
| lexx: | Vrijdag, december 21, 2007 19:11 |
| Zonder zuur is er geen zoet, zonder slecht geen goed en zonder licht, blijft het evengoed donker! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Demise | 
|
|
| Gecontroleerd door: Christa | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2007 | ||
| Thema's: | ||