Deze woorden heb ik nog nooit gezegd, tegen niemand.
Maar ik denk dat ik van je hou.
Nu is het geen goed moment om het te zeggen.
Luisteren wil je niet.
Misschien spreek ik deze woorden ooit eens uit.
Tegen jou, tegen iemand anders of beter nog tegen niemand...
Verliefdheid doet bij mij pijn.
Kwetsbaarheid, kans op leugens en gebroken harten,
kans op gelukkig-zijn.
Een nieuw leven, nieuwe pijnen.
Hart op slot, beschutting rond mij.
Maar ik ben het beu!
Ik wil mijn angst voor echt te levn begraven!
Ik wil met hart en ziel uitzingen
hoe gelukkig ik zou kunnen zijn met...
Tja, met wie of wat en voor hoe lang?
Samen met de herinneringen gaat er ook
een stukje van mij weg.
Maar dat groeit niet terug.
Wanneer ben ik leeg?
Wanneer wordt mijn persoonlijkheid begraven?