Totdat jij kwam...
Totdat jij kwam...
Ik trachtte te vallen.
Totdat jij je hand reikte.
Ik vaarde uit de koers.
Tot jij mij zeil spande.
Ik zag geen uitweg.
Totdat jij het licht branden.
Ik leefde in stilte.
Tot ik jou hoorde zingen.
Je was mij nader gekomen.
En ik durfde weer te dromen.
Ik trachtte te vallen.
Totdat jij je hand reikte.
Ik vaarde uit de koers.
Tot jij mij zeil spande.
Ik zag geen uitweg.
Totdat jij het licht branden.
Ik leefde in stilte.
Tot ik jou hoorde zingen.
Je was mij nader gekomen.
En ik durfde weer te dromen.
Reacties op dit gedicht
| doetsi: | Maandag, januari 28, 2008 00:09 |
| Heel gevoelvol verwoord, mooi! | |
| kerima ellouise: | Vrijdag, januari 18, 2008 14:58 |
| mooi deze houvast en het durven dromen...in dag en nacht! liefs kerima ellouise |
|
| sunset: | Vrijdag, januari 18, 2008 10:03 |
| Mooie afsluiter je twee laatste zinnen. Liefs, sunset |
|
| erje: | Vrijdag, januari 18, 2008 09:10 |
| het was echt een rots in de branding mooi neergezet, volgens mij moet het woordje (liet) nog voor branden staan liefs Ronny |
|
Over dit gedicht
| Auteur: moongirl1982 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 18 januari 2008 | ||
| Thema's: | ||