Winter
Door het raam lopen mensen
verspreid overal naartoe, elke hoek
tekent zich achter elke hoek verder, elk pad
oneindig veel strepen. Kriskras
over mijn lichaam.
Het is winter en in mij is de bron.
Ik, wit licht dat zich weldra uitstraalt
over hemel. Pijn wiegt zich in mij in slaap.
Daar zijn mijn kinderen, uitgestrekt in de morgen
van mijn open hand. Steeds kleiner, steeds verder,
het wordt donker.
Stilte verlaadt zich aan mijn lichaam, eindelijk
is de nacht zover, ik draai mij om en wacht.
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Woensdag, februari 20, 2008 07:46 |
| ik wacht mee...op wat jouw pen de mensheid nog te bieden heeft | |
| vivika: | Woensdag, januari 23, 2008 14:18 |
| ik hou van dit soort dichtwerkjes...super liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 23 januari 2008 | ||
| Thema's: | ||