Goudlokje
Hoefgeklepper in de verte,
Snel maakt goudlokje zich klaar.
De tijd van rust is nu ten einde,
want haar prins is eindelijk daar.
Galopperend komt hij dichterbij,
geeft zijn paard nogmaals de sporen.
Ze ziet hem uit haar vensterraam,
fris gewassen, fris geschoren.
Haar haar hangt nu al halverwege,
mooi gevlochten en gekamd...
Zíj knielt echter in een hoekje,
door onzekerheid verlamd.
De prins, inmiddels afgestegen,
roept als zo verhaald haar naam;
"Laat je mooie haren zakken..."
maar zij blijft bij het raam vandaan.
De prins wacht een paar minuten,
vraagt het dan nog duizend keer.
Goudlokje twijfelt in haar hoekje,
maar laat haar haar niet verder neer.
De heer, nét iets gefrustreerd,
ziet met zijn ros de klus geklaard.
Helaas, het haar blijft uit bereik,
had hij maar een groter paard.
Bij het vallen van de avond,
ziet de prins geen uitweg meer.
Hij moet terug naar zijn kasteel,
Goudlokje is voor een andere heer.
Schoorvoetend vertrekt hij,
moe van al het gezwoeg.
Dat die hoer daar maar blijft zitten,
prinsessen zijn er genoeg!
Goudlokje kruipt wat verder in haar hoekje,
want iedereen heeft al eens pech?...
Maar héél stiekem weet ze toch;
"Ik kom hier nooit meer weg..."
Snel maakt goudlokje zich klaar.
De tijd van rust is nu ten einde,
want haar prins is eindelijk daar.
Galopperend komt hij dichterbij,
geeft zijn paard nogmaals de sporen.
Ze ziet hem uit haar vensterraam,
fris gewassen, fris geschoren.
Haar haar hangt nu al halverwege,
mooi gevlochten en gekamd...
Zíj knielt echter in een hoekje,
door onzekerheid verlamd.
De prins, inmiddels afgestegen,
roept als zo verhaald haar naam;
"Laat je mooie haren zakken..."
maar zij blijft bij het raam vandaan.
De prins wacht een paar minuten,
vraagt het dan nog duizend keer.
Goudlokje twijfelt in haar hoekje,
maar laat haar haar niet verder neer.
De heer, nét iets gefrustreerd,
ziet met zijn ros de klus geklaard.
Helaas, het haar blijft uit bereik,
had hij maar een groter paard.
Bij het vallen van de avond,
ziet de prins geen uitweg meer.
Hij moet terug naar zijn kasteel,
Goudlokje is voor een andere heer.
Schoorvoetend vertrekt hij,
moe van al het gezwoeg.
Dat die hoer daar maar blijft zitten,
prinsessen zijn er genoeg!
Goudlokje kruipt wat verder in haar hoekje,
want iedereen heeft al eens pech?...
Maar héél stiekem weet ze toch;
"Ik kom hier nooit meer weg..."
Reacties op dit gedicht
| Aran.Luc: | Vrijdag, mei 16, 2008 20:04 |
| leuk verhaaltje, waarom laat ze haar haar ook niet verder vallen:(! ooh goudlokje geef je toch bloot, waar ben je toch bang voor? anders heb je onzekerheid tot je dood, :P erg mooi, |
|
| Hilly N: | Dinsdag, januari 29, 2008 19:59 |
| mooi geschreven. groet van Hilly |
|
| NnEAh: | Zaterdag, januari 26, 2008 19:37 |
| de prins is zelf een hoer :-) | |
| NnEAh: | Zaterdag, januari 26, 2008 19:36 |
| De prins die dacht "Wie is de volgende in rij..., Sneeuwitje?... of DOORNROOSJE...? Ja, dié doet alles voor mij!" |
|
| happiness.: | Zaterdag, januari 26, 2008 19:23 |
| En de prins d8; Ik ga wel naar doornroosje? ;-) Graaf gedicht!! x |
|
| Claire Q: | Vrijdag, januari 25, 2008 22:53 |
| En als het hoekje niet meer past..? Hmm mooie verhalend geschreven het Goudlokje ;) Liefs |
|
| Marousia: | Vrijdag, januari 25, 2008 18:36 |
| Prachtig invoelend en beeldend gedicht, welke ik graag heb gelezen. Liefs van Marousia | |
Over dit gedicht
| Auteur: NnEAh | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 25 januari 2008 | ||
| Thema's: | ||