Zondagmorgen
Hun strakke monden galmen
de dorre, eeuwenoude psalmen.
Hun hart, reeds lang verstard
in het zielloos, dorre ritueel.
Hun plichtmatig mededogen
gewekt op deze zondagmorgen.
Hun leven zonder echte zorgen
is financieel, reeds lang geborgen.
Dit treurige gebouw waar men
op deze morgen slechts terloops
de eigen soort begroet en het
eigen denken weg laat spoelen
onder een spirituele, koude douce.
Hier, waar het echte mededogen
helaas is overleden en aan
de verkrampte is voorbijgegaan.
© sjoerd haxe
Reacties op dit gedicht
| De kleine Vos: | Zaterdag, februari 02, 2008 11:09 |
| Met humor gelezen en het klopt helemaal Sonja | |
| sunset: | Donderdag, januari 31, 2008 16:24 |
| Poe hé. Welk een - te dikwijlse - treffende verwoording. Wanneer de Zoon terugkeert, heeft Hij inderdaad veel tempels uit te keren (vegen). Net zoals toen. Groetjes, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sjoerd haxe | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2008 | ||
| Thema's: | ||