een bakje verdriet
verdronken in tranen
waarbij de ziel verdampt
een raster van onzekerheid
in een dimensie van pijn
ingedekt met zwarte watten
een grijze wolk
daalt neer op een verlaten weg
koelte straalt af van de kiezels
die klem liggen
in de goot van verdriet
waarbij de ziel verdampt
een raster van onzekerheid
in een dimensie van pijn
ingedekt met zwarte watten
een grijze wolk
daalt neer op een verlaten weg
koelte straalt af van de kiezels
die klem liggen
in de goot van verdriet
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Vrijdag, februari 08, 2008 20:00 |
| jou verdriet zo voelbaar maar geef de moed niet op ooit komt het goed in je leven en zal de zon weer schijnen | |
| * Rooz *: | Maandag, februari 04, 2008 21:16 |
| wow, allard.. dit is echt prachtig! zo mooi verwoord! kuz * Rooz * |
|
| Quirintje: | Zondag, februari 03, 2008 23:00 |
| heel veel sterkte! Liefs Quirine |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Allimo | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 februari 2008 | ||
| Thema's: | ||