Niets meer,
Niets meer,
gedachten dwalen neer
als vlokken in de sneeuw,
zachte landing
op een keiharde bodem.
ze schreeuwen om erkenning,
bevrijding uit de dwangbuis van het leven,
niemand hoort ze,
geluidsvrij glas dempt iedere
kreet,
het leven neemt een loop met jou,
je zoekt naar een uitweg,
maar je bent gevangen in het doolhof
der treurende emoties,
het licht gaat uit,
het verleden schiet aan jou voorbij,
de toekomst loopt je achterna,
even voel je nog
en dan is er niks meer!!
Enkel jouw voetafdruk in de sneeuw,
stille getuige dat je ooit was!!
Lydia
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: lydia quartier | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 04 februari 2008 | ||
| Thema's: | ||