De laatste zonnestraal van de dag knipoogt
naar de oneindige kleuren van vandaag welke plek maken
voor het omarmende en slokkende zwart van de nacht
wat alleen mij achterlaten zal in het hoge gras.
Niet zien wat ik schrijf ontstaan woorden
welke later onder het licht van de lamp
tot leven zullen worden geroepen
om al sambadansend het blad verlaten.
Waarna mijn ogen wegdraaien om te kijken
naar het verleden met hoop op de toekomst
gevuld met onwetendheid en verlangen
wetend dat morgen meer kleur bevat dan ik kan zien