Dank aan hem, de tweede hij

De golven die het geluid voortbrengen nemen mijn gedachten mee
Even leek mijn eenzaamheid waarheid
maar al snel bleek ik nog met z’n twee
Het duurde niet al te lang, of mijn ik werd aangevuld
Door niemand minder dan hem, aan wie ik mijn gedachten heb onthuld.

Ik weet wel dat ik nooit alleen was, want ik had altijd mijn kleine meid
Maar even leek de wereld écht verloren, even leek ik alles kwijt
Nadat ik hem dan toch had gevonden, kon ik weer een beetje open zijn
Al had ik toch ook de anderen nodig, om te vertellen over mijn pijn.

Die ene jongen, niet de eerste, maar de tweede, die ik zo dankbaar ben
Niet enkel omdat ik hem zo nodig mag gebruiken
maar omdat hij maakt dat ik mij ken
Ik wil hem wel zo graag bedanken, maar ik weet gewoon niet hoe
Ik kan me namelijk niet voldoende uitten, in enkel de dingen die ik doe.

Zijn naam durf ik hier niet te noemen
maar ook zijn woorden hangen hier rond
Ik heb nooit geweten dat ik zo snel aan hem gehecht zou zijn
hij die zo lang voor me stond
Een knuffel, wat tranen, zijn kin in mijn nek
echte vriendschap… echt voor altijd?
Hij zegt het, ik geloof hem, ondanks mijn ervaringen weet ik;
hij wil mij ook niet kwijt.

+lory+ vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Auteur: +lory+
Gecontroleerd door: michris
Gepubliceerd op: 05 februari 2008
Thema's: [Vriendschap] [Delen] [Houden van]

xx-eowen-xx:	Maandag, maart 03, 2008 12:04
hey meid, Ik wordt gewoon sprakeloos van dit gedicht. Je heb het mooi in elkaar gedraaid! greetz, xx-eowen-xx