De laatste traan
De stad slaapt tenslotte in
het lawaai is zowat verstomt.
De python ligt uiteindelijk
toch weer in haar donker hol.
De aarde beeft nog na, zij
kwam pas laat tot rust zoals
de veel geplaagde mens die
zichzelf steeds meer verliest.
De laaste vogel strijkt nu
zachtjes neer en heel ver
weg danst de purperen zee
een laatste meeslepende bourrée.
Langs de sluimerende wolken daalt
bij het openbreken van de dag
zo oneindig ver van ons vandaan:
een traan, die eens de hemel zag.
© sjoerd haxe
Reacties op dit gedicht
| Will Hanssen: | Woensdag, februari 06, 2008 14:08 |
| Prachtig geschreven, heel ontroerend. Groet, Will |
|
| sunset: | Woensdag, februari 06, 2008 10:30 |
| Chapeau. Ik heb genoten van je beeldende verwoording. Groetjes, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sjoerd haxe | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 06 februari 2008 | ||
| Thema's: | ||