Waarom hebben wij ooit afscheid genomen?
Want tot spijt, heb jij al m'n dromen ontnomen
Niets meer om te leven, niets meer om te geven
Nooit meer die zalige momenten met jou beleven
Maar 't zij zo, zo staat 't geschreven
Jij hebt plezier en weet niet wat je mij aandoet
alles wat ik doe is fout en een ander doet 't goed
Ik mis je elke dag steeds meer
vaak terugdenkend en dat doet mij zeer
Verdien ik deze pijn? Dit leed?
Misschien was 't schijn, maar wat ik nooit vergeet
zijn die drie woorden van jou, die mij gelukkig maakten
maar die mij daarna neerhaalde en keihard afkraakte
Je negeert me, doet alsof ik niet meer besta
als ik je iets vraag terwijl ik voor je sta
draai je je hoofd weg, en gaat met iemand anders praten
Je deed me al zoveel pijn door mij te verlaten
maar nu, je trapt me na, terwijl ik op de grond lig
dus vandaar dit gedicht, die mijn leed verlicht
Zo m'n frustraties lozen, die ben ik dan kwijt
maar al wat blijft is pijn, en ontiegelijk veel spijt
dat ik jou ooit heb lief gehad
ik noemde je schat, maar al dat
was tervergeefs, dat had geen zin
terwijl je al vanaf 't begin
zei: Je raakt me nooit kwijt, ik blijf je trouw
wat er ook gebeurt ik blijf bij jou, want ik hou van jou
Dus stel ik de vraag: Heb je mij nota bene ooit gemogen
want al je woorden waren zonder inhoud, alleen maar gelogen
je mooie ogen, die mij hebben bedrogen
ik kon daarin verdrinken, zo mooi als zij waren
en dat is helaas gebeurt, je ogen zouden mij niet sparen
evenmin als je geest, evenmin als je karakter
want iemand zo hard de grond instampen, noem ik een zwakte
maar goed, mijn hart is gelucht, mijn geest is weer rein
ik heb lang genoeg gevlucht, en neem afscheid van de pijn
mijn leven gaat door, waar jij 'm liet eindigen
want ik heb nu iemand gevonden die mij nooit zal pijnigen
Een meisje die mij echte liefde kan geven
waarmee ik verder wil, de rest van m'n leven.....