Worden als een kind
WORDEN ALS EEN KIND
Hij ligt zo eenzaam in zijn kleuterbedje
te turen naar de strepen op 't behang
of naar de herder op een oud portretje,
met in zijn armen het verloren lam.
De schemering kruipt langzaam uit de hoeken ...
hij kan het lammetje al bijna niet meer zien,
en wat bewoog daar in 't donker bij de boeken,
was dat een groot, gevaarlijk beest misschien?
Twee bange ogen zoeken naar het flakkerend lichtje,
dat moeder zelf daarnet heeft neergezet;
't vonkt zo vertrouwd op z'n betraand gezichtje
dat hij zich plots weer thuis voelt in z'n eigen bed.
De donkere hoeken en de beesten zijn verdwenen,
alleen de herder en het lammetje bestaan:
gelukkig wie zo, door Gods licht beschenen,
nog als een kind ter ruste durft te gaan.
Reacties op dit gedicht
| Tine: | Vrijdag, april 18, 2003 15:41 |
| wow joh, geweldig ooh zo mooi :S krijg er tranen van :) echt PERFECT |
|
| Marieke: | Zondag, maart 10, 2002 19:20 |
| Heel mooi, oma van Sheena! Alleen jammer dat Joachim denkt alles beter te kunnen. Mooi is mooi, perfect is niet nodig, Joachim! Voor mij telt 't gevoel meer! |
|
| waterval: | Zondag, maart 10, 2002 13:28 |
| héél héél mooi.... | |
| Jet van keken: | Zondag, maart 10, 2002 13:13 |
| Heel erg mooi geschreven, Sheen's Oma Liefs Jet |
|
| Di Angeli: | Zondag, maart 10, 2002 10:24 |
| Vol vertrouwen in de Heer bleef ze verwoorden de wonderen van de wereld wat men er ook van dacht het geloof had haar zover gebracht nu is het wijsheid geworden die liefde geeft en geven zal tot de allerlaatste zucht... |
|
| Joachim Bouwaert: | Zondag, maart 10, 2002 09:34 |
| nu ik nog wat verder nadenk denk ik dat omdat de herder en het portretje zo'n belangrijke rol spelen verder in het gedicht, dat het wel "de herder op het oud portretje" zou moeten zijn, want het is toch zeker wel DAT portretje en geen ander waar hij naar kijkt. Het vonken van het lichtje vind ik daarna het grootste twijfelpunt, maar ik denk dat het wel moet mogen. Mooi mooi mooi! |
|
| Joachim Bouwaert: | Zondag, maart 10, 2002 09:30 |
| Hij ligt zo eenzaam in zijn kleuterbedje turend naar de strepen op 't behang of naar de herder op een oud portretje, met in zijn armen het verloren lam. De schemering kruipt langzaam uit de hoeken ... hij kan het lammetje al bijna niet meer zien, en wat bewoog daar in 't donker bij de boeken, was dat een groot, gevaarlijk beest misschien? Twee bange ogen zoeken naar het flak'rend lichtje, dat moeder zelf daarnet heeft neergezet; 't vonk |
|
| maneschijn: | Zondag, maart 10, 2002 09:29 |
| ik denk dat ik een sneltoets ga inbouwen op mijn peecee, met 'wauw.. supermegaformitastisch, omaatje!!'.. of iets in die stijl.. en deze grijpt me dan nog meer aan dan alle andere.. *zucht*.. prachtig prachtig.. veel liefs groetjes x maantje |
|
| pramodah: | Zondag, maart 10, 2002 02:50 |
| Mijn oma was ook een lieve maar ze kon niet zo n mooie gedichten schrijven....vertellen kon ze wel maar het is allemaal zo lang geleden.............. liefs pramodah |
|
| Driegeetjes: | Zondag, maart 10, 2002 01:47 |
| DIE IS ME TOCH ZÓÓÓÓÓ ÓNTZÉTTEND MÓÓÓÓI!!!! Dat gaan ik morgen mijn andere twee Geetjes voorlezen Oma! Hartverwarmend... DrieGeetjes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: M.E. Bunk - v.d. Heiden | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||