Voor praten hadden we geen tijd.
Het was te laat,ik was je kwijt.
Krijg je niet uit m'n gedachten,
hoor zelfs nog je stem hoe je lachte.
Ach, we hadden veel ruzzie.
Niemand wou de minste zijn.
Hebben allebei verloren,en al wat overblijft is pijn.
Ben zo eenzaam zonder jou,je moest eens weten
hoeveel ik van je hou.
Waarom moest het zo ver komen?
Wat blijft er nog over van al onze dromen?
Hou m'n ogen gesloten voor de werkelijkheid.
Maar je verdriet duurde niet lang,een eenzame nacht
en een traan op iedere wang..
Je liet me zo alleen,en waarom
jij dacht dat ik loog,omdat iedereen steeds zei
dat ik je bedroog.
Schat ik heb je zo lief.
Wil mij leven opnieuw met je delen,
wil je zo graag als der voren weer strelen,
terug lief met je spelen.
Ik zat al uren door het raam te staren,
ik keek op straat,maar wist dat jij niet kwam
maar ik had hoop..
Het regende druppels,ik telde ze op m'n raam,
maar ik kwam niet ver want steeds hoorde ik jou naam.
Het was zo koud zonder jou.
De avond was gevallen,de lichten waren al aan,
en voor mij lag weer een lange nacht te wachten..
Hoelang zou dit nog duren?
M'n ramen die waren beslaan, en met mijn vinger
schreef ik langzaam jou naam..
Het dal waarin wij zaten schat,zo slecht had
ik het nog nooit gehad..
We hadden vaak de boot gemist,maar jij hielp me
weer bovenop.
Weet niet wat ik zeggen moet,
ik ben je overal zo dankbaar voor.
Het is simpel wat ik zeg:
ik hou van jou!
En hoop dat het ooit weer iets word..