De waanzin van een verloren liefde
Luid schreeuw ik je naam over de verlaten straten
Huilend draai ik rond met de hoop een glimp op te vangen
van de stralende schoonheid die je uitbeeld
wanneer je mijn gedachten weer tot waanzin drijft
De hersenspinsels tollen door mijn hoofd
op zoek naar enige orde en rust
Maar sinds de dag dat ik jou heb ontmoet
komt aan het tollen maar geen einde
Je drijft me tot uiterste waanzin
laat me schreeuwen van wanhoop
En zorgt er voor dat ik nergens,
op geen enkele plek gedachteloos ben
Elke seconde smacht ik naar je lach,
om, al is het maar voor even,
te mogen genieten van je schoonheid
en te kunnen zeggen wat ik voel
Maar mijn hoofd slaat op hol,
kan deze waanzin niet meer aan
Vandaar de kreten van waanzin,
waanzin, van een verloren liefde.