Het zijn rimpels, die de duwstok in het water maakt.
Mooie volmaakte lijnen,
die naar een nog onbereisde verte uitdijen.
De bootsman kent de naam, de plaats van hun heen gaan.
In mistige stilte op de oevers aan de overkant,
wordt dit enkel moment,
één uit een raar bestaan.
Een aloude vergeelde foto op de grond,
vervlogen tijden bevroren in een moment.
Ouderen weten nog wie hij was,
al heb ik geen geheugen aan wat dit betekent.
Een dame biedt geld,
voor deze afbeelding van een totaal vergetende.
Haar naam werd met veel liefde geroemd.
Vreemd dat het niet zo voelt als men er een meter van afstaat.
Is alles dan vergankelijk buiten het gemoed?
Wat voor de ene in warmte wordt omarmd,
voor een voorbijganger,
maar een geluid is dat men opvangt.
Diep in haar hart gloeit het vuur der waarnemen,
die hier een tijd van vreugde en pijn gestalte geven.
Herinnering, een gesel van de mensheid u zegt?
Zij was de schoonheid die iedereen graag zag,
hij was het ideale, waar iedereen naar opzag,
hun kus zegende,
een denkbeeld ontrukt uit een ver verleden.
De vergetelheid ontrukken…