Honderd duizend keer jouw vocht
Je slijt. Je armen worden benen en je braakt
al je zweet, vanbinnen ben je een krater geworden.
Je kan niet meer staan, je knieën zijn zwak en je
huilt, je huilt dat ze zouden horen hoe ook jij
als zoon gebruikt bent geweest. Het zou je goed doen
eens te kijken naar hun monden en hun tongen
hoe ze een uitweg zoeken in het slikken van de anderen
en zien ze hoe het er bij jou allemaal weer uitkomt
alsof jij nooit gezwicht bent voor het moment en altijd
hebt geweten dat het met jou wel goed zou komen;
je hebt ze nog steeds allebei en ze kruipen in het rond.
Reacties op dit gedicht
| sensi: | Dinsdag, maart 04, 2008 11:12 |
| Oefff! Dit voelt aan als heftig galbraken! (tenminste, als mijn gevoel me niet bedriegt :S) Goed geschreven! Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hannepon | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 04 maart 2008 | ||
| Thema's: | ||