De angst grijpt mij bij de keel
De angst grijpt mij bij de keel
Als ik luister naar de wind
Het wordt mij oprecht te veel
Ik voel mij terug een kind
De natuur is zo machtig
Dat ik meegezogen word
Hopeloos maar heel krachtig
Tot aan een adem te kort
Mijn huidskleur wordt langzaam geel
Zij nu zwart of blank getint
Gesmeten uit het gareel
Lig ik hier nu stekel blind
De wolven die huilen veel
Het lijkt voor hen wel een sport
Terwijl de wind in tegendeel
Zich onverwachts op ons stort
Als ik luister naar de wind
Het wordt mij oprecht te veel
Ik voel mij terug een kind
De natuur is zo machtig
Dat ik meegezogen word
Hopeloos maar heel krachtig
Tot aan een adem te kort
Mijn huidskleur wordt langzaam geel
Zij nu zwart of blank getint
Gesmeten uit het gareel
Lig ik hier nu stekel blind
De wolven die huilen veel
Het lijkt voor hen wel een sport
Terwijl de wind in tegendeel
Zich onverwachts op ons stort
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, maart 14, 2008 09:14 |
| Ik vind de wind juist heerlijk. Luister maar. Hij zingt of fluistert, tiert en raast, streelt en kastijdt ... ''t Is net een mensenstem. Groetjes en rustige dag, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vermeersch Jean-Paul | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2008 | ||
| Thema's: | ||