_____________
Om aan te geven dat iets anders niet zo uitmaakt
verteld ze dat ze haar relatie onlangs heeft verbroken
(De oogjes heeft ze geloken, haar handen tasten naar het zwart)
Maar de feesten waren ooit best zinvol, al is deze Paas,
waaraan we in de keuken werkten, toch echt te veel voor elk
van ons ongelovigen en voor elk van ons die juist wel geloven
hier des te meer te veel van hun altijd al hetzelfde, iets dat heet
wat niet te doen. Tenminste zo stel ik in mijn grote goedheid
mij alhier de gelovigen, waarschijnlijk iets te wijs voor gelovigen's
doen, voor, maargoed ik probeer misschien wel meer
dan enkel dat maar dat omdat zij dit later nog gaan lezen
zal ik laten zweven daar achter de wanden waar doorheen enkel
de blikken rijken van de troostelozen op een verstilde aarde...
Bij iets poëtisch is het enkel gemakkelijk stil te staan
als de dag de mensen en de dingen, niet schreeuwend als te
helle beesten, of jankend als verdoolde geesten, voortdurend
op de voorgrond staan
(De oogjes heeft ze geloken, haar handen tasten naar het zwart)
's Ochtends hadden we samen al de boodschappen gedaan
dat was een boel en ook toen kwamen we toch amper samen
net als nu in de keuken veel van veel dingen de aandacht vragen
die allemaal belangrijk zijn en de mensen ook die zomaar binnen lopen
en hun opmerkingen en hun slimme inzichtelijke de ander
tegenmoettredende vragen. Soms lachen de mensen hier met elkaar, dat
is dat meteen vaak ookwel omdat men hier niet allemaal zo vredig in het
gareel loopt als gezondere mensen op de andere plekken doen, en ookwel
omdat menigeen toch echtwel bij het vormen van rijtjes enige complicaties
ondervindt...
Afentoe raakt ze me aan, dat is niet bijzonder dat zijn zomaar aanrakinkjes
van tussendoor, niet om aan te raken maar om voorbij te geraken of bijvoorbeeld
net langs me ook aan de gang met iets te zijn. Maar dat maakt allemaal niet uit
want mijn gevoelens maken daarbij een vol contact en mijn denken droomd dan
over warme thuizen, ooit en eeuwig en dat dit ene niet minder is dan het begin
van al. Sigaretjes rook ik pauzerend liefst buiten, gewaar mij erbij met achter
mij de liefde dicht, voel een vrede en een af zijn, dat met terug naar binnen lopen
ik wijzelijk daar achter laat. Want ook ik loop rond met mijn oogjes wat ver
geloken, maar steek mijn handen ook liefst te vergeten in het diepe zwart
en zo leven wij nu maanden op een manier meest samen langs elkaar als mensen
kunnen doen. Wij zijn gedreven in dit bezig zijn, zien met ogen wat we niet
binnen laten, voelen met huiden die al tegentrillen geven, en vereffenen weet van
meer en binnenkant.
Mij leverd het poëzie op, en zij behoudt het haar baan
zo ook heeft de appel onze oude Eva verleidt, en niet meteen Adams
ranke vlees geklede huid.
Ik wordt hier beter van, zo, dat voel ik warempel toch echt zo aan
al kan ik niet met zekerheid zeggen, hoe zij dat aanvoeld voor haar te zijn
en; ach, of het allemaal voor haar wel is; vast niet,
maar het maakt de Lente lichter, het maakt het feesten zinvoller,
en het maakt dat deze, de laatste jaren al zo kaal geworden, man,
helemaal zo kaal tochweer, nog, niet is.
21-03-2008
__________________