Dagen slaan als bladzijdes..
steeds sneller voorbij..
de krachtige wind..
blaast ze steeds sneller om..
Terwijl mijn zucht..
echoot in de lege ruimte..
zie ik hem opzweven..
naar de parelwitte wolken..
die verdrietig hun grijze kant..
tevoorschijn laten komen..
hun regende tranen..
dalen op mij neer..
maar ik schuil niet..
Mijn schouders hangen..
en mijn gezicht staart naar de grond..
terwijl slierten haren..
roerloos langs mijn gezicht hangen..
terwijl ik loop en loop..
realiseer ik hoeveel ik mis..
ik heb geen controle meer..
en mijn tranen komen eerder..
dan mijn lachende glimlach..
Nergens meer het nut van zien..
gevoelens schreeuwen..
en vormen een draaikolk..
die met de dag groter wordt..
en ik weet het niet meer..
ik voel mijn benen..
al zakken in het drijfzand..
en jou takken geven me een kans..
om eruit te komen..
maar ik grijp ze niet..
omdat ik bang ben..
dat ze niet stevig genoeg zijn..
maar dat is het niet alleen..
ik kan eruit komen..
maar ik wil mijn kracht..
er niet insteken..
het interesseert me niet..
want ik ben het leven zat..
en ik wil niet vechten..
voor iets wat niet beter wordt.
Zucht..
wat is er met me..
negativiteit beheerst me..
en neemt me over..
als een donkere schaduw..
het verwart me..
maar tegelijkertijd..
kan het me allemaal..
helemaal niets schelen..
want ik heb geen zin meer..
in alles wat met..
mijn leven te maken heeft.