“Dan doe je het maar in je broek,”grijnsde de kerel.

“Ik geraak niet eens tot daar, deze ketting is veel te kort.”

“Ik haal hem even voor je.”

Wanneer de schoft langs Dana voorbij ging wreef hij zich opzettelijk tegen haar lichaam.

Het meisje trok zich onmiddellijk achteruit.

De schoelje grijnsde en zette de emmer voor Dana op de grond.

“Moet ik erbij blijven schatje?”Vroeg hij op een tergende toon.

“Maak dat je wegkomt viespeuk,”

“Eerst een zoentje,”spotte de vuilak hij greep Dana vast en hij trachtte zijn vette slaklippen op haar mond te drukken.

Het meisje begon te gillen. De deur zwaaide open en haar ontvoerder stapte het vertrek binnen.

“Stop Mon!”schreeuwde hij en hij gaf de man een klap in zijn gezicht. Geschrokken deinsde de ploert achteruit.

“Mon, had ik je niet gevraagd dit meisje met respect te behandelen en zeker je klauwen thuis te houden? Indien ik je nog eenmaal op handtastelijkheden betrap…”waarschuwde de man  en de blik in zijn ogen deed de schurk ineen krimpen.

“Het zal niet meer gebeuren señor Eduard,”stotterde Mon.

“Als hij ook maar een vinger naar jou uitsteekt, verwittig mij dan onmiddellijk,”zei señor Eduard.

“Zou ik asjeblief naar het toilet mogen in plaats van op die emmer?” hoopte Dana.

De boss dacht even na.

“Kom ik zal de ketting los maken en dan mag je naar de wc. Mon blijft bij de deur staan en o wee als je tracht te ontsnappen dan sta ik niet meer voor hem in. Ik wil je ook nog meegeven mocht je het toch in je hoofd krijgen weg te lopen. Dit gebouw wordt bewaakt door vier Rottweilers die zeker geen lammetjes zijn en die je dadelijk zouden verscheuren.”

Tot haar opluchting werd Dana van haar ketting verlost.

18 Augustus 2000.

In de praktijk van de Parijse oogarts dokter Taris, wachtte de steenrijke Robert Pingeon op het verdict van de befaamde specialist.

“André, neem het dossier van Alain Pingeon er even bij,”zei Taris tot zijn assistent.”

De assistent overhandigde de bundel van Pingeon aan zijn overste.

“Monsieur Pingeon wij hebben op dit moment voldoende resultaten. Zoals ik spijtig genoeg van in het begin vermoedde kan ik u weinig goeds mededelen over het verdere verloop van uw zoon’ s oogziekte.”

“Wat betekent dat dokter?”

“Wel kijk, uw zoon is lang drager van zachte contactlenzen geweest. Tijdens zijn verblijf in de tropen, was er gedurende een lange tijd slechte contactlenshygiëne. Alain waste zelf zijn lenzen met rivierwater. Bovendien verklaarde de jonge heer mij dat hij tijdens het slapen zijn lenzen vaak inhield. Een kleine beschadiging van de comea zorgde voor een infectie met acanthamaba, dit is een micro organisme dat voor een acute ontsteking zorgt. Daar er geen directe verzorging was, leidde dit tot een onherstelbare schade aan de comea. Ik vrees voor een blijvende blindheid bij uw zoon Mosieur Pigeon tenzij…”

“Tenzij wat dokter?”

“Tenzij een Hoornvlies transplantatie, maar het wachten op een donor kan maanden, zelfs jaren duren.”

“Geef Alain dan toch een voorkeursbehandeling dokter. Hoeveel dit kost heeft geen belang.”

“Langs de legale weg is dat onmogelijk monsieur Pigeon.”

“Kan mij het schelen langs welke weg, het zicht van mijn jongen primeert boven alles.”

“Ik Heb connecties met collega’s uit Zuid-Amerika zij kunnen mij die hoornvliezen binnen de kortste tijd leveren  maar het kost veel geld want het  smokkelen van organen is niet zonder risico.”

“Kom zeg mij uw prijs dokter, voor mijn zoon heb ik alles over. Ik zei u al geld speelt geen rol.”

“Dat gaat u toch één miljoen dollar kosten,”zei Taris zonder enig teken van schroom.”

Zelfs Dokter André Mengin schrok van het bedrag dat de oogchirurg noemde.

De miljardair trok de wenkbrauwen even op, maar herpakte zich onmiddellijk.

“Indien u mij de verzekering geeft dat mijn zoon terug zal kunnen zien, ben ik bereid u dit bedrag te betalen.”

“Vanzelfsprekend monsieur Pingeon, die garantie kan ik u geven, maar ik wil wel een vierde van het bedrag als voorschot,”zei de arts .

Pingeon keek Taris argwanend aan.

“Het risico monsieur Pigeon, het risico. Ik moet de collega’s betalen bij levering.”verduidelijkte Taris die het wantrouwen bij de schatrijke reder merkte.

Pigeon haalde zijn chequeboek tevoorschijn en schreef in gekrulde letters ‘Deux cent cinquante mille dollar’ en overhandigde de kostbare documentje aan Taris.

“Ik reken op een volledige genezing van Alain”zei hij

“Absoluut, ik hou u van het verdere verloop op de hoogte monsieur.”verzekerde de dokter.

“Daar reken ik op,”antwoordde Pigeon met een dreigende ondertoon.

Toen de reder het weelderige kabinet van Taris had verlaten, richtte Taris zich tot Mengin.

“André u kunt beschikken, ik heb enkele persoonlijke zaken te regelen.”

Mengin verliet het vertrek maar bleef achter de deur staan.

Nauwelijks stond hij daar of hij hoorde Taris telefoneren. De assistent drukte zijn oor tegen de deur en kon zo het gesprek mee volgen volgen.

“Spreek ik met Ludwig Feedler?”

“Ja, daar spreekt u mee, met wie spreek ik?”