Manisch.
Manisch.
Wereld te klein
ogen schitterden vreemd
mond sprak te snel
bergen verzetten
torens bouwen
alles veranderen
je kon 't allemaal aan
m'n hart sloeg over
ik kende de signalen
jouw schreeuwen
van daken
't zou duren
totdat de diepte kwam
en jou deed wegzinken
in 't donkere
Wereld te klein
ogen schitterden vreemd
mond sprak te snel
bergen verzetten
torens bouwen
alles veranderen
je kon 't allemaal aan
m'n hart sloeg over
ik kende de signalen
jouw schreeuwen
van daken
't zou duren
totdat de diepte kwam
en jou deed wegzinken
in 't donkere
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Vrijdag, april 04, 2008 13:09 |
| heftig benauwend goed geschreven! liefs kerima ellouise |
|
| Anneke Bakker: | Vrijdag, april 04, 2008 12:59 |
| Het manisch werd panisch Cathy, het is te wensen dat diegene weer uit de donkerte is geklauterd. Goed verwoord gedicht Cathy en heel veel liefs. Anneke |
|
| 88: | Vrijdag, april 04, 2008 11:57 |
| aangrijpend gedicht | |
Over dit gedicht
| Auteur: tooske de b. | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 04 april 2008 | ||
| Thema's: | ||