In de vallei...
In de Vallei…
(wat moet ik nou)
je doet me twijfelen ergens diep vanbinnen
open je geest en laat me zachtjes gaan
ik hoor je woorden, probeer ze begrijpen
zie je blik die zacht geliefd wil zijn
in de vallei schijnt fragiel de zon
en al de eenzame mensen lijken op elkander
vervloekt tot ze huilend achter blijven
wachtend op je lieve stem
opnieuw de eerste aanraking
onverwacht kijk je opzij, zie je het
wil je dit wel, mag dit wel, hoort het zo
de keuze is aan jou
ben bang alleen te blijven, voor een tijdje
kan het tegen niemand zeggen
lijk ik alles te verliezen
staar alleen nog naar mezelf…
esteban 20/04/2008
Reacties op dit gedicht
| Marousia: | Maandag, april 21, 2008 00:38 |
| Dit is een echte nadenker maar mooi verwoord vol van verlangen en toch die onzekerheid en angst. Liefs van Marousia | |
| Quicksilver: | Zondag, april 20, 2008 21:03 |
| Ik lees een verlangen en angst! Echt wondermooi en nadenkend geschreven! Liefs van mij, dikke knuff Dicky |
|
| kerima ellouise: | Zondag, april 20, 2008 18:36 |
| beklemmende angst, in droefheid gedaald tot de diepte gebracht aan de oppervlakte voelbaar mooi Esteban! liefs kerima ellouise |
|
| lexx: | Zondag, april 20, 2008 12:27 |
| al het leed ontspruit uit de angst voor eenzaamheid; ik heb dat niet zo. mooi stuk :) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 20 april 2008 | ||
| Thema's: | ||