lenteonweer
laat ons maar gaan, heel heimelijk steels
waar linden door een wind gestreeld
teer stil zich in hun bladeren wiegen
en zich in dauw de eerste rozen
heel dicht tegen elkaar aan vlijen
dansen de vogels in de hoogste twijgen
om eerste zonnestralen te bereiken
nodigt lente als zijn laatste gast
ook reeds de vroege zomer uit
ik wou ‘t was onontdekt gebleven
waar linden zich met winden lieven
toch trok ons zacht een kinderhand
boos toornig uit de warme aarde
waar ooit het huis was afgebrand
daar liggen wij, wachten het grote sterven.
sunset 24-04-2008
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Donderdag, april 24, 2008 16:59 |
| Sublieme poëzie! Liefs van mij Dicky |
|
| dichterbij: | Donderdag, april 24, 2008 09:42 |
| het voorjaar en het vergankelijke zo mooi in beeld gebracht. lieve groet |
|
| _Lieverdje_: | Donderdag, april 24, 2008 05:59 |
| weer zo prachtig omschreven liefs |
|
| Ludy: | Donderdag, april 24, 2008 04:58 |
| Het sprookjesachtige leven, we kunnen het niet behoeden voor de vergankelijkheid, helaas. Mooi tonend gebracht! Liefs, Ludy |
|
| ela: | Donderdag, april 24, 2008 00:56 |
| Een zonnig begin van het feest van de bomen en bloemen. ela |
|
| David Matser: | Donderdag, april 24, 2008 00:19 |
| Schitterend weer. groetjes, David |
|
| Windwhisper: | Donderdag, april 24, 2008 00:15 |
| Ik vind het prachtig slaap lekker Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2008 | ||
| Thema's: | ||