wanneer mensen tranen laten vallen
de vuisten niet meer ballen.
de strijd opgeven tegen alles en iedereen,
wanneer ze weggaan, overal omheen.

wanneer mensen met rust gelaten willen zijn,
om alleen te blijven denken over al de pijn,
wanneer de mensen zeggen laat me nu alleen,
juist op die momenten wil ik erheen.

wanneer mensen met tranen op de wangen vluchten,
wanneer ze hun hart willen luchten,
juist op die momenten van de strijd,
raken ze alles van zichzelf weer kwijt.

wanneer mensen niet weten wat te doen,
als ze terug verlangen naar toen
alles nog goed en veilig was.
op die momenten beseffen ze pas,

wie mensen zijn,
zonder de pijn,
dat zouden ze dan aan je vragen,
waarom ze al die lasten moeten dragen.

juist op de momenten dat de mensen zo verloren zijn,
voel ik me als medemens zo machteloos en klein,
waarom kun je op die momenten niet zijn wie je wilt zijn,
om de mensen te ondersteunen met hun pijn.

misschien doe ik het teveel, wil ik meer dan kan,
maar ik bala er gewoon verschrikkelijk van
als ik vrienden zie, met de pijn en het verdriet,
wat ook iemand anders zo vaak bij mij ziet.