herinnering.
Het menselijk omhulsel
was zo belangrijk.
Toen kwam zachtjes binnen,
druppel per druppel,
de rijkdom van het gemis.
De druppels werden water,
helder water.
was zo belangrijk.
Toen kwam zachtjes binnen,
druppel per druppel,
de rijkdom van het gemis.
De druppels werden water,
helder water.
Ik volgde de loop,
kroop naar omhoog,
kroop naar omhoog,
hield me vast aan het licht.
Zo kwam ik bij de bron.
Ik ademde even en kreeg dorst.
Hij,de bron,
Zo kwam ik bij de bron.
Ik ademde even en kreeg dorst.
Hij,de bron,
leste mijn onverklaarbare wens.
Hij zei:Je bent maar een mens.
Hij,de bron,
nam me in zijn armen.
toen werd het rustig in mij.
Ik dronk gulzig,
Hij zei:Je bent maar een mens.
Hij,de bron,
nam me in zijn armen.
toen werd het rustig in mij.
Ik dronk gulzig,
van dat levend water
bokkie 46
Reacties op dit gedicht
| Sabri83: | Dinsdag, mei 06, 2008 15:20 |
| Mooi neergezet. | |
| switi lobi: | Dinsdag, mei 06, 2008 08:14 |
| Zuiver dragend water, een troostrijke bron! Liefs, switi lobi |
|
| Cornelia.dvw: | Dinsdag, mei 06, 2008 07:55 |
| Gevonden innerlijk rust. Met een gulzigheid om te drinken. Mooi schrijven. Liefs, Cornelia |
|
| anneke van dijk-ploeg: | Dinsdag, mei 06, 2008 07:50 |
| heel herkenbaar.. mooi verwoord liefs, namaste, anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bokkie46 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||