niets meer of minder
zo als de tedere vogel die plots uit hoogste hemel valt
verdoofd in vlucht door wilde trommelpols en ‘t bonkend hartgeschreeuw
valt ook de heldere avond, over berg en dal gejaagd, op ‘t einde toch
in afgrondzwarte schaduwkloven van diepe dodelijke nacht
die zonder jou mij snel tot graf zal worden
je donkere mantel liet je mij, hij ademt
over leuning van de stoel heel nonchalant gegooid, jouw schemergeur
in heel mijn huis – een zachte schaduwgeur die mij mijn hart betovert
mijn ziel en lijf verstoort en neen, herinnering stilt me niet
de nieuwe honger; enkel je vlees, je warm bloed, je mond slechts
kan mij voldoen.
sunset 10-05-2008
Reacties op dit gedicht
| Hieronymus: | Zaterdag, mei 10, 2008 16:16 |
| Groots Ingo, groots! Met respect, Ronny |
|
| Hieronymus: | Zaterdag, mei 10, 2008 16:15 |
| Dina-Anna: | Zaterdag, mei 10, 2008 14:53 |
| :-) ...Met de liefde als realiteit! Héél mooi gebracht. Liefs Dina |
|
| Cornelia.dvw: | Zaterdag, mei 10, 2008 08:06 |
| Je woorden lezen zo aangenaam voor de vuist weg. Liefs, Cornelia |
|
| Yellow: | Zaterdag, mei 10, 2008 07:04 |
| prachtig hoe jij liefde weergeeft, Y. |
|
| ela: | Zaterdag, mei 10, 2008 00:39 |
| VERSCHRIKKELIJKE liefde. ela |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zaterdag, mei 10, 2008 00:18 |
| wat diep!!!Weer genoten slaap ze janny |
|
| Dirk Hermans: | Zaterdag, mei 10, 2008 00:14 |
| zeer diepgaande verwoord met een stijl van zeer grote waarde | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||