Verdwaald.
Zonder vertrouwen,
blijft de leegte van binnen.
Het vullen ligt in mijzelf.
Terug naar de bron, terug naar de bron!
Zonder liefde,
droogt de dorre vlakte uit.
De gieter ligt reeds binnen handbereik.
Terug naar de bron, terug naar de bron!
Zonder hoop,
vervliegen alle uren.
Tijd is nu alles, behalve vriend.
Terug naar de bron, terug naar de bron!
Zonder geduld,
want dat is nu op.
Zoek ik de weg, tevergeefs.
Terug naar de bron, terug naar de bron maar waar!?
blijft de leegte van binnen.
Het vullen ligt in mijzelf.
Terug naar de bron, terug naar de bron!
Zonder liefde,
droogt de dorre vlakte uit.
De gieter ligt reeds binnen handbereik.
Terug naar de bron, terug naar de bron!
Zonder hoop,
vervliegen alle uren.
Tijd is nu alles, behalve vriend.
Terug naar de bron, terug naar de bron!
Zonder geduld,
want dat is nu op.
Zoek ik de weg, tevergeefs.
Terug naar de bron, terug naar de bron maar waar!?
Reacties op dit gedicht
| Tom Witvis: | Maandag, mei 12, 2008 21:37 |
| Nee, Ric...de gestrooide kruimels waren opgegeten! | |
| Ric Geedneth: | Maandag, mei 12, 2008 21:20 |
| Het pad terug volgen? Of is dat ingestort? Groetjes, Ric |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tom Witvis | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 12 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||