ode aan ons eerste ongeboren kindje
dit gedichtje kreeg ik van mijn man
bij de geboorte van ons tweede kindje
toen ik van uit de hemel naar beneden zat te staren
zag ik dat mijn mama een 2de kindje ging baren
dat ik erg blij en toch ook verdrietig ben
is omdat ik mijn broertje en zusje niet ken
maar ondanks dat ik in de hemel ben, heb ik geen schrik
want het 1ste kindje van mama en papa, dat blijf ik
in 2000 heb ik een kindje moeten
laten weg halen en heb nog steeds spijt
van mijn beslissing maar misschien
was het toen beter zo :(
Reacties op dit gedicht
| AngelOfWonder: | Vrijdag, mei 16, 2008 23:20 |
| Jeetje wat is dat gedichtje mooi... Mooi maar zo droevig lieve tweety |
|
| X-Anna: | Vrijdag, mei 16, 2008 21:15 |
| Wat mooi van je man om dat zo te verwoorden. Het lijkt me een onzettend moeilijke en verdrietige beslissing om te nemen. Liefs en sterkte, Annet |
|
| less - no more: | Vrijdag, mei 16, 2008 21:14 |
| droef mooi liefs Jan |
|
| _Lieverdje_: | Vrijdag, mei 16, 2008 21:11 |
| stilmakend dit liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tweetyke | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 16 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||