Opgedragen aan...
Opgedragen aan...
je mag mijn leven beëindigen mits inachtneming
van een schriftelijk verzoek binnen de zeven dagen
(maar zoveel tijd heb ik wellicht niet)
het witte licht roept me, een schijnende mist
die heel mijn leven al op me wacht
de dood vermomt als engel, opstijgend naar de hel
mijn longen ademen bitter maar schreeuwen nu niet meer
ik wil vandaag niet meer leven
hoe langer het duurt hoe zwaarder het weegt
ik probeer nu luid te zijn, grof te zijn, te vloeken
en te wenen maar uit mijn dode ogen blijkt de angst
om de maker te ontmoeten die mij beschuldigen zal
dat ik het leven rood kleurde en schaduw aan de regen gaf
de woorden vergat die hij me eens gegeven had
en zondaars altijd sterven moeten
ik ben de laatste, de rest is enkel herinnering…
esteban 24/05/2008
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Dinsdag, mei 27, 2008 18:56 |
| de zo zware last die jij dragen moet...als bergenhoge pijn...veroordeel jezelf niet Esteban...zal de maker ook niet doen...knuffel ondanks de inhoud...voortreffelijk neergezet liefs kerima ellouise |
|
| Lily May Parker: | Maandag, mei 26, 2008 10:24 |
| ik kreeg het koud bij het lezen van je gedichtje Estaban1, je schrijft enorm mooi.. sterkte wens ik jou toe..je verdiend het kus Lily May xxxx |
|
| Jacky Van den Berghe: | Zondag, mei 25, 2008 02:32 |
| Wees niet te streng voor jezelf, en weet dat ook de grootste zondaars vergiffenis krijgen. Hartelijke groetjes, Jacky |
|
| Free@Bird: | Zaterdag, mei 24, 2008 15:59 |
| ondanks de weemoed erin vind ik het prachtig geschreven liefs, kerima |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||