Frustratie
Kaboem daar lag ik dan in de gang,
even suf en verdoofd door de pijnen,
maar ook al snel een beetje bang,
dat iemand me had zien vallen, met een hele doos medicijnen.
Ach denk je dan,vallen en weer opstaan,
sterk van lijf en leden,een beetje bont en een beetje blauw.
Het komt wel weer goed,we gaan er tegen aan,
en dan wel het liefst heel erg gauw.
Maar de dagen die dan volgen,
zijn vol met ellende en heel erg veel pijn,
Wervels gekneusd en bekken verschoven,wat een gevolgen,
voor wat een simpele val leek te zijn.
Verschillende artsen, allemaal andere plannen,
ik krijg medicijnen,goed voor lichaam en geest.
Weer andere pillen om spieren te ontspannen
en beland daardoor in een hallucinatie feest.
Ik zie overal spinnenwebben hangen aan het plafond
het gezin leeft mee maar ligt in een deuk,
want moeders ziet zelfs een rennende hond.
Tsja om nu zelf de patient te zijn is helemaal niet leuk.
Maar ach wat zeur ik,ik ben verder gezond,
ik moet lekker genieten van het helemaal niks doen.
Maar ik wil gewoon mezelf zijn ook al ben ik gewond.
doelloos niksen past niet bij mij,nog niet voor een miljoen.
Ik ben het zo zat om alles te moeten vragen.
Het huishouden,m'n tuin en m'n baan,niks mag ik doen.
Verboden om te fietsen,autorijden,boodschappen dragen.
en dan roept men nog, je boft met dit heerlijke seizoen....
Ook schrijven en typen is dus tegen de regels,
met het schrijven van dit gedicht, negeer ik de adviezen.
Rest er dan alleen nog een nieuwe hobby, het verzamelen van postzegels??
Blijkbaar heb ik voorlopig niet veel meer te kiezen.
Ik mis mijn onafhankelijkheid, vrijheid hoe je het ook noemen wil
>>
val terug op mezelf, mijn gedachten,wensen en dromen.
Ervaringsdeskundige,dat maakt in de toekomst het verschil.
want acceptatie van hulp is zwaar, daar ben ik nu zelf achtergekomen.
Hulp bieden dat is zo gezegd en gedaan
toegeven dat je het zelf niet kunt,dat moet je eerst ondergaan......