flitsen door mijn hoofd
Schichtige flitsen racen door mijn hoofd
Om ergens te belanden, waar het echt niet hoort
Gedreven door een onbereikbaar doel
Slepen ze me naar de plaats waar ‘k niets meer voel
Mijn hart kan alleen maar in dode oren schreeuwen
Met een drang mezelf in vier te delen
Het lawaai van het leven, doet stilte dromen
Misschien komt ooit de dag die nooit zal komen
Een daverend applaus voor inhoudloze daden
Een massa die krioelt over de planeet als maden
Soms hoop ik nog, ooit eens te zullen ontwaken
Gewoon een andere levensvorm te zullen smaken
Elke dag opnieuw, merk ik een beetje meer
Dat het niet stoppen zal, maar telkens, keer op keer
Komt weer die dode flits, van verdorvenheid
Is dit echt het lot van onze menselijkheid?
Reacties op dit gedicht
| Littledolphin: | Donderdag, juli 17, 2008 13:00 |
| stilmakend, liefs little | |
| Mevrouw Melzer: | Donderdag, juli 17, 2008 10:42 |
| ey pukkie; geen reden om in mineur te geraken.. ik zit buiten op de veranda met laptop achter een vers regengordijn.. kopje thee; hondjes achter het raam (wij willen ook naarbuiten! wel niet wel niet alsjeblieft niet) vioolmuziek.. niet alles is even verrot.. kus, | |
| Windwhisper: | Donderdag, juli 17, 2008 10:17 |
| ik heb je stil gelezen lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Freyer | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 juli 2008 | ||
| Thema's: | ||