Mijn dagboeken, dat zijn er pas veel,een stuk of 10,
die boeken heeft nog nooit iemand gezien.
Er staat me toch een hoop in,
woord voor woord zin voor zin.
Als iemand die zou lezen, over wat ik allemaal heb meegemaakt,
weet ik dat het ze heel erg raakt.
Ze zullen mijn ware ik leren kennen,
en zullen mij gaan verkennen.
Dan zullen ze zien hoe moeilijk ik het heb gehad,
en hoe zat.
Dat ik hulp zocht,
maar niemand het eigenlijk weten mocht.
Dat ik er niet meer wilde zijn,
dat ik leed van de pijn.
Hoe bang ik was,
en waarom ik altijd maar lag op mn matras.
Dat ik ver was afgedwaald,
en hoe verdwaald.
Mijn geschiedenis die niemand kent,
mijn dagboeken zullen de enige zijn en weten hoe ik ben, maar hoe moeten de rest nou weten hoe je bent?
Als ze mijn dagboeken toch nooit te lezen krijgen dat nooit!Daar ga ik voor zorgen,
ik wil ze weggooien liever vandaag dan morgen.
Maar als ik dan weer eens in mn dagboeken lees en bedenk dat ik nu eigenlijk niet meer zou bestaan,
en dan verder lees dan bedenk ik me hoe erg ik vooruit ben gegaan!
Zonder hulp, helemaal alleen!
ik ga dus echt de goeie kant heen.
Nu maar hopen dat het zo blijft,ik heb het moeilijk,gehad en nu nog steeds maar ik blijf knokken,
ook zit ik nog steeds wel te mokken.
Het gaat goed,
ik hou moed,
ik zal altijd last houden, ik heb zoveel,teveel ellende meegemaakt,
en dat heeft me zo erg geraakt.
Maar ik ga er tegen aan,
en laat mn tranen gewoon gaan.
Ze zullen onderhand wel op zijn...
***tijgerrtje***
21-3-2002