Geef het een plekje
Ik zie je buiten, je loopt naar binnen,
ik durf er niet meteen over te beginnen
En?,vraag ik dan maar zacht,
het is leukemie zeg je, het komt zo onverwacht.
Ik dacht altijd zoiets overkomt mijn moeder niet,
Maar ik zie het in je ogen, jij hebt veel verdriet.
Jij verdriet om ons, wij juist weer om jou.
Waarom moest dit gebeuren, waarom juist bij jou?
In mijn hoofd begint alles paniek te zaaien,Ik moet even naar buiten en uitwaaien.
Ik voel alles in mijn lichaam beven,
We moeten het gewoon allemaal nog een plekje geven...
Reacties op dit gedicht
| Meetje: | Woensdag, januari 01, 2003 21:39 |
| Lieve Lady, heel erg veel sterke er mee! en je kan me altijd op me trug vallen als je het moeilijk hebt he? dat weet je. Dikke Kuzz + Veel Liefs Meetje |
|
| Lydia: | Donderdag, maart 21, 2002 20:03 |
| Wat zwaar voor jullie, heel veel sterkte gewenst, groetjes lydia |
|
| soofje: | Donderdag, maart 21, 2002 19:28 |
| sterkte.... liefs -soof- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jamie | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||