oma
Oma
Het was mijn beurt,
stamelde ze zacht.
Heeft God niet meer
aan de volgorde gedacht.
Tranen stromen over
haar breekbare gelaat.
Een moederhart breekt,
haar wereld vergaat.
Twee keer klopte ze zelf
al aan de hemelpoort,
maar werd teruggestuurd
omdat ze nog hier thuishoort.
Ze wilde zelf, zoals het hoort,
als eerste door de tunnel gaan
om haar kinderen op te vangen
door bij de poort te staan.
De dood besloot anders,
benam haar zoon van zijn leven.
Wat zou ze graag
het hare in ruil geven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Oma, allemaal staan we klaar
om uw pijn te verzachten,
en hopen toch
dat u God nog lang laat wachten.
knuffel
Reacties op dit gedicht
| Florence: | Zaterdag, mei 24, 2003 22:48 |
| word er echt stil van heel ontroerend en ongeloofelijk mooi, bij mij heb je toch wel iets geraakt |
|
| No Name: | Vrijdag, maart 22, 2002 09:48 |
| wat verschrikkelijk mooi!! heel veel sterkte! liefs |
|
| Dani: | Vrijdag, maart 22, 2002 01:33 |
| WAT een mooi, en lief gedicht! Mijn opa zei 3 jaar geleden hetzelfde toen mijn jongste oom (33 jaar) overleed aan kanker. Heel veel sterkte voor jou en je familie! Liefs, Nerys |
|
| waterval: | Vrijdag, maart 22, 2002 01:14 |
| ik denk ook wel dat het de ergste pijn is die je als moeder kunt hebben , hierbij denk ik ook aan mijn grootmoeder, nog steeds in leven, bijna 95, ze heeft al drie kinderen verloren van de vier..... en we kunnen haar nog niet missen,..... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Josie | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 22 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||