Wat is het dat mijn pijn verdoofd?
Dat mij mijn glimlach terug geeft.
Op mijn half versteende gezicht,
om mijn mond die lang niet bewogen heeft.

Is het de tijd van het jaar?
De zon die alles zoveel mooier maakt?
Zijn het de bloemen vol van kleur?
Of word ik door al het andere mooie geraakt?

Mischien ben ik het zelf wel.
Die zorgt voor dit gevoel, dit geluk.
Stel ik mezelf minder hard op.
Maakte ik mijzelf de afgelopen jaren mischien stuk?

Een ding weet ik nu wel zeker.
Mijn houten hart,niet de waard om te stelen,
Veranderd langzaam in zilver met als doel goud.
Maar wel heel langzaam terwijl de wonden helen.

Zo verbitterd en afstandelijk als ik was,
tegen een ieder die in de buurt wou komen.
Zo stel ik me nu open.
Een gevoel waarvan ik dacht alleen nog te kunnen dromen.