Verschuilen
Soms lijkt het leven stil te staan,
terwijl je gewoon bent doorgegaan.
Soms lijkt je hart te huilen,
terwijl je mond lacht om je te verschuilen.
Dan dender je het leven door,
geeft aan je gevoel geen gehoor.
Maar dan bij die ene stap,
komt die harde klap.
De emmer die overloopt,
de muur die word gesloopt.
niet meer kunnen lachen door het huilen,
je nergens meer achter kunnen verschuilen.
Tijd weer te beginnen bij stap 1,
weten dat je samen staat en niet alleen.
terwijl je gewoon bent doorgegaan.
Soms lijkt je hart te huilen,
terwijl je mond lacht om je te verschuilen.
Dan dender je het leven door,
geeft aan je gevoel geen gehoor.
Maar dan bij die ene stap,
komt die harde klap.
De emmer die overloopt,
de muur die word gesloopt.
niet meer kunnen lachen door het huilen,
je nergens meer achter kunnen verschuilen.
Tijd weer te beginnen bij stap 1,
weten dat je samen staat en niet alleen.
Reacties op dit gedicht
| Will Hanssen: | Zondag, augustus 03, 2008 18:23 |
| Zo is het wel Louise, mooi geschreven door jou! Will |
|
| Littledolphin: | Zondag, augustus 03, 2008 13:18 |
| intens rakend geschreven liefs little | |
Over dit gedicht
| Auteur: Louise van Gils-Hulstein | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 augustus 2008 | ||
| Thema's: | ||