Het werd je teveel...
Het werd je teveel...
Even werd het je teveel.
Je wist geen uitweg meer.
Emoties gierde door je binnenste.
Je wilde weg maar waar heen.
Vluchten naar een plaats zonder pijn.
Geen verdriet meer te hoeven voelen.
Stoppen van die onzekerheid
Stemmen spookte door je hoofd.
Je schreeuwde stop ermee.
Alles draaide om je heen.
Totaal in paniek.
Tot de rust zou weer keren.
Even werd het je teveel.
Je wist geen uitweg meer.
Emoties gierde door je binnenste.
Je wilde weg maar waar heen.
Vluchten naar een plaats zonder pijn.
Geen verdriet meer te hoeven voelen.
Stoppen van die onzekerheid
Stemmen spookte door je hoofd.
Je schreeuwde stop ermee.
Alles draaide om je heen.
Totaal in paniek.
Tot de rust zou weer keren.
Reacties op dit gedicht
| LATER: | Maandag, september 08, 2008 22:17 |
| erg mooi geschreven. respect! | |
| Dirk Hermans: | Zaterdag, september 06, 2008 23:10 |
| gevoelig om te lezen hoe zwaar dit wel is zeer goed gebracht | |
| Ria Klein Herenbrink: | Zaterdag, september 06, 2008 20:32 |
| Klinkt pijnlijk en machteloos meelevend mooi verwoord liefs Ria |
|
| Fanariah: | Zaterdag, september 06, 2008 19:33 |
| Degene voor wie jij dit hebt geschreven, heeft om het zo maar te zeggen soortgelijke gevoelens met mij. Echt een mooi gedicht! | |
Over dit gedicht
| Auteur: moongirl1982 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 06 september 2008 | ||
| Thema's: | ||