Virginia Woolf
elk grassprietje onder je voeten
sneed tot in je ziel
en je ogen verdronken in de overvloed
van het zachte landschap
je werd duizelig van
hoe mensen praten
het woord
zo hakend
en gedachten
salvo's lang
je vluchtte soms naar je kamer
om te schrijven
urenlang
alleen te blijven
maar altijd was er die blik
van de ander
ironisch en medogenloos
het kraken van
droge Bloomsbury-humor
die scherpe noot
geen deur die daarvoor sloot
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Woensdag, september 17, 2008 21:57 |
| Wauw, prachtige poëzie conan! genietend gelezen! Prachtige beelden roept dit bij mij op! Alleen het ironische klinkt droevig! Knuffs,liefs dicky |
|
| Artifex: | Woensdag, september 17, 2008 21:29 |
| Zeer graag gelezen! Liefs, Artifex. |
|
| Dina-Anna: | Woensdag, september 17, 2008 20:37 |
| Echt schitterend en beeldend geschreven! Liefs Dina |
|
| Ludy: | Woensdag, september 17, 2008 20:00 |
| Pierre, wat ben jij sterk geïnspireerd tot fraai bewoorde en beeldende gedichten de laatste tijd! Dit klinkt, speelt en zingt dat het een lieve lust is. Liefs, Ludy |
|
| Littledolphin: | Woensdag, september 17, 2008 19:29 |
| stil ben ik hiervan, toppunt van poezie liefs barbara | |
| sunset: | Woensdag, september 17, 2008 17:16 |
| Wohw! Chapeau. Warme groet, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 september 2008 | ||
| Thema's: | ||