Toen:
genieten van het leven
koester alles dat je bezit
jezelf vaker vergeten
aan het einde van weer een rit
het mag de pret niet drukken
zolang je anderen maar helpt
zij hebben jou juist nodig,
het maakt niet uit dat iets je overstelpt
Nu:
is plotseling de emmer vol
de druppels laten hem overlopen
het sluwe monster vermoeidheid
is tergend langzaam m'n lijf binnengeslopen
het voelt als een schuldig falen
waarom kruist dit juist mijn pad
anderen hebben het altijd erger
ik heb mezelf gewoon gruwelijk onderschat