Mijn hart
Al is het dan maar een vlammetje in de nacht zo klein,
het laait op tot het grootste vuur als we samenzijn.
Het verlicht ons beiden van binnenuit,
verwarmt ons hart, bonkend luid.
Het doet de zwartste gedachten vervagen,
ja dat gevoel laat je het leven dragen.
Als we samensmelten tot die ene,
lijken alle zorgen als sneeuw verdwenen.
Dat wat ons altijd verbonden heeft,
zorgt ervoor dat je van geluk weer zweeft.
En als je goddelijke voetjes de grond dan even niet raken,
onthou dan dat er altijd iemand over jou zal waken.
Want of je er nu bent of niet,
tis mijn hart dat jou altijd ziet.
Voor A.K.
het laait op tot het grootste vuur als we samenzijn.
Het verlicht ons beiden van binnenuit,
verwarmt ons hart, bonkend luid.
Het doet de zwartste gedachten vervagen,
ja dat gevoel laat je het leven dragen.
Als we samensmelten tot die ene,
lijken alle zorgen als sneeuw verdwenen.
Dat wat ons altijd verbonden heeft,
zorgt ervoor dat je van geluk weer zweeft.
En als je goddelijke voetjes de grond dan even niet raken,
onthou dan dat er altijd iemand over jou zal waken.
Want of je er nu bent of niet,
tis mijn hart dat jou altijd ziet.
Voor A.K.
Reacties op dit gedicht
| De kleine Vos: | Woensdag, oktober 01, 2008 22:01 |
| mooi en liefdevol groetjes sonja |
|
| Dwaallicht: | Donderdag, september 25, 2008 22:00 |
| Mooi en liefdevol schrijven! Liefs Dina |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Fab | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 25 september 2008 | ||
| Thema's: | ||