Delirium tremens...
Delirium tremens…
ik zag de glinstering in jouw vrouw zijn
toen de wereld stopte met draaien
waarop jij verder in gedachten ging
wierrook geurde langs het hout
terwijl het witte rozen regende
en we eenzaam afscheid namen
nu sta ik voor het graf van een moeder
die te vroeg gestorven is
haar liefde verloren in tijd en tranen
en ervaar
alleen nog lelijke dingen…
esteban 28/09/2008
Reacties op dit gedicht
| Hieronymus: | Zondag, september 28, 2008 20:47 |
| En het gemis zal altijd blijven knagen... Ronny |
|
| Windwhisper: | Zondag, september 28, 2008 20:22 |
| ben even stil Esteban,,,je moeke verliezen, dat doet zo''n pijn lieve groet en heel veel sterkte ze zal wel altijd bij je zijn kuzzz Cobie |
|
| Dasje (lucky): | Zondag, september 28, 2008 19:06 |
| Kijk in de spiegel Esteban...of in de ogen van je kinderen...ze is er nog en houdt nooit op moeder te zijn. Bemoedigende knuf, Dasje |
|
| verhavert: | Zondag, september 28, 2008 13:41 |
| stilmakend voor mij esteban lieve knuffel martine |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 28 september 2008 | ||
| Thema's: | ||