ik voel me klein
de maan tekent een zilveren baan
op ’t water die mij tot haar brengt
sterren begeleiden mij vanuit de hemel
gevallen boomkronen geven hum schaduw
de branding rolt je hoort het strelen van de zee
op ‘t strand voel ik me één met de getijden
hun eeuwig heen en weer dat houdt me vast
geeft een geborgenheid in stroom van tijd.
sunset 29-09-2008
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Maandag, september 29, 2008 23:18 |
| Dit houdt mij ook vast, mooi gevoelig gedicht! Liefs,knuffs dicky |
|
| little fly: | Maandag, september 29, 2008 16:21 |
| We zijn klein, stuk voor stuk.. maar samen staan we sterk! | |
| Will Hanssen: | Maandag, september 29, 2008 16:15 |
| Ja Sunset, wat zijn wij -mensen- dan toch klein zo in het schijnsel van die grote maan. Liefs, Will |
|
| Windwhisper: | Maandag, september 29, 2008 10:20 |
| pure poëzie zo mooi om te lezen lieve groet Cobie Goede morgen Sunset Ingo |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 29 september 2008 | ||
| Thema's: | ||