Eliano heeft vlindertjes.

Het begon allemaal gisteren namiddag toen klein manneke van school kwam. Welgezind zwaaide hij zijn boekentas naast het schoenrek.

Omdat het schitterend herfstweer was, vroeg ik hem:

“Eliano gaan wij een wandeling in het bos maken, dan kunnen wij meteen wat hout sprokkelen voor ons houtkacheltje, want de avonden zijn al kil.”

“Goed bompa, want ik moet je iets vragen wat bomma niet mag weten. Zij zou dat toch niet begrijpen denk ik,”zei Eliano.

Mijn vrouw en ik bekeken elkaar en wisten niet goed wat er gaande was.

Goed, wij vertrokken naar het bos. Ik was natuurlijk zeer benieuwd wat het geheim toch mocht zijn dat ik wel en ons bomma niet mocht weten.

Nauwelijks was de deur achter ons toegeslagen of ik vroeg hem.

“Wel, wat moet je nu vragen Eliano?”

“Hier nog niet, seffens zodra wij in het bos zijn,”zei klein manneke op fluistertoon, alsof de voorbijgangers zouden meeluisteren.

De spanning werd voor mij quasi ondragelijk.

Voor wij het bos bereiken moeten wij eerst doorheen het park.

Daar kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer meer bedwingen.

“Wat is er nu Eliano, nu wil ik het weten.”

“Kom,”zei hij,”Wij gaan hier op deze bank zitten, er is toch niemand in de buurt die ons kan horen hé?”

Ik keek goed rond.

“Neen,”zei ik.

Wij zaten naast elkaar, ik keek hem vragend aan… hij zuchtte even.

“Bompa ik moet je iets vertellen wat bomma echt niet zou begrijpen.

Bompa ik ben verliefd! Oef, het is eruit.”zei Eliano waarbij zijn oogjes fonkelden zoals de schitterendste lichtjes van een opgesmukte kerstboom.

Ik slikte even want ik had iets veel erger verwacht.

‘Verliefd?”herhaalde ik.

“Ja bompa, ik ben verliefd op Silke,”

“Silke? Zit zij in jouw klas?”

“Ja, het is een nieuwe bompa. Maar ze is mooi, mooi, zo mooi!”

“Zo mooi?”

“Echt zo mooi!”

“Amaai! Dus je bent verliefd op haar?”

“Bompa, ik heb vroeger reeds dikwijls gedacht, dit of dat meisje is nu echt mooi en toen was ik ook wel een beetje verliefd. Maar nu! Dit is anders. Deze middag zag ik Silke en…pardaf, er ging iets door mij heen, iets dat ik nooit eerder had gevoeld een gevoel, ik wilde lachen en huilen tegelijk ik voelde vlindertjes en ja, ik ben verliefd!”juichte hij

“Dat is toch tof!”genoot ik met hem mee.

“Zie je wel bompa, ik wist wel dat jij het zou begrijpen. Dat is niets voor bomma hé, tegen een vrouw vertel je zoiets niet hé bompa.”

“Macho ventje,” dacht ik

“Neen dat zeg je niet tegen een vrouw, dat zijn mannenzaken.”Bevestigde ik al even haantjes.

“Bompa, wat moet ik nu doen?”

Hoe doe je dat ook alweer? Het is al zo lang geleden dat ik nog eens een meisje het hof moest maken,  misschien ben ik het wel vergeten.

“Heb je het haar al gezegd?”vroeg deze oude rekel.

“Neen, ik weet niet hoe ik dat moet doen.”

“Gewoon zeggen.”

“Maar hoe bompa, hoe?”

“Gewoon zeggen dat je haar een mooi en lief meisje vindt en dat je haar vriendje graag wil worden.”

Ik stelde al vlug vast dat Klein manneke daar nog niet aan toe was.

“Neen, dat durf ik niet bompa.”

Ik begon mijn gedachten te pijnigen, hoe moet je als knaapje van acht jaar een liefdesverklaring doen. Ik stapte in mijn tijdcapsule.

“Je begint gewoon met haar te praten.”

“Over wat bompa?”

Jezus, waarover praat je met een meisje van acht? Meisjes spelen met poppen, maar hij weet niets over poppen, K3 daar houdt hij helemaal niet van. O ja.

“Begin over je Knuffeldieren. Zeg haar dat je wel meer dan honderd knuffels hebt. Dan zeg je, vorige week zag ik op de rommelmarkt Flapie liggen. Flapie is een knuffelhond met lange bruine oren. Ik zag hem, en ik was op slag verliefd op hem. Ja, dat heb ik wel meer, ik zie iemand en dan ben ik er in één klap verliefd op, heb jij dat nu ook?

“Neen bompa, dat doe ik niet want dan weet zij dat ik verliefd op haar ben.”

“Ik dacht dat het de bedoeling was…”

“Neen, want als zij mij dan niet zit zitten?”

“Ja, daar zeg je me wat.”

“Dan moet je het omslachtiger aan boord leggen. Je verteld over je knuffels en je vraagt of zij er ook zoveel heeft.”

“Ja, en dan.”

“Als ze zegt dat ze er niet zoveel heeft, vraag je of ze bij jou wil komen spelen. Dan kan ze met jouw verzameling knuffeldieren kennis maken.”

“Maar als ze zegt dat ze er nog veel meer heeft?”

“Dan zeg je, kom eens bij mij spelen dan kun je eens kijken of ik er heb die jij nog niet hebt, dan kunnen wij misschien ruilen.”

“Wouw, dat is een goed gedacht.”

Even stil.

“Maar als ze nu niet bij mij mag komen spelen van haar mama, bij een jongen begrijp je.”

Ja, daar had hij wel een punt.

“Vraag dan of ze bij jou en je zus mag komen spelen.”

“Yoliena, die gaat het dan allemaal verpesten, zij is maar vijf jaar, zo’n snotneus, daar wil Silke zeker niet mee spelen.”

“Luister Eliano, al lag je zus nog in de wieg, dat moet Silke toch niet op voorhand weten.”

Klein manneke werd een beetje boos.

“Ik ga niet met een leugen beginnen. Dan zou ik net zo goed kunnen zeggen kom met mijn zus spelen, die komt over negen Maanden misschien.”

Ik schrok over zijn uitlating. Zelfs ik had het niet kunnen bedenken.

Dus op zoek naar een andere strategie even diep in mijn trukendoos gekeken.

“Lichaamstaal Eliano, ja dat is het bodylanguage. Eén blik zegt meer dan duizend woorden verdraaide ik het gezegde.”

“Wat is dat nu weer bodylanguage, bompa?”

“De expressie van het lichaam, oogcontact, je uitdrukking. Kijk,”zei ik en ik fronste mijn voorhoofd en trok boze ogen.”

“Hoe kijk ik nu?”

“Boos,” zei Eliano.

“Heb ik je gezegd dat ik boos ben?”

“Neen.”

“Maar je zag het. Dat is lichaamstaal.”

“O, ja?”

“Vooruit, hoe kijk ik nu?”

“Ik weet het niet bompa.”

“Verliefd manneke, ik kijk verliefd.”

“Het was er niet aan te zien bompa, ik vond dat je verdwaasd en onnozel keek.”

“Natuurlijk verdomme, hier is geen meisje om verliefd naar te kijken. Wacht ik leg het je anders uit. Je kijkt naar Silke, wanneer zij naar jou kijkt wend je je ogen af. Even later kijk je terug in haar richting, als je nu merkt dat ze opnieuw naar jou kijkt sla je nog éénmaal je ogen neer. De volgende keer blijf je haar strak maar verliefd aankijken, blijft zij dan ook kijken en glimlacht ze, is de buit binnen, duidelijk?”

“Ik denk het bompa, maar waarom moet ik eerst mijn blik afwenden?”

“Om het wat gemakkelijker te maken voor Silke.”

“Verliefd zijn is moeilijk hé bompa.”

“Nu ik er over nadenk, je hebt gelijk.”

Deze morgen betrapte ik Eliano toen hij verliefd naar de spiegel stond te kijken. Drie, vier keer op een verschillende mannier, soms zoals Clark Gable in ‘gejaagd door de wind’, dan weer als Frankenstein naar zijn bruid.

“De tweede keer was het beste,”zei ik schamper.

“Welke keer?”

“Doe ze nog eens.”

Hij begon weer snuiten te trekken.

“Deze,”zei ik en ik trok mijn gezicht in een grimas, stak mijn tong uit en zette een neus.

“Bompa, dat is vals!”riep klein manneke. Ik vluchtte, hij zat mij met een nat washandje na.

Maandag wil ik dat Silke wel eens zien.

 Zondag 29-09-2008